Hakerka

Po usłyszeniu tego jednego słówka - wszystko się zmieniło.

24. 01. 2016 r.

Smutny dzień, smutny grudzień. Wszystko spowiła szarość. Resztki śniegu topiły się robiąc błotniste kałuże. Wiatr hulał, wiał spod mych okien. Od kilku dni nie wychodziłam z domu. W sumie od kilkunastu. Miałam ferie, lecz nikogo nie dodano mi do pakietu ,,Wybaw się w dni wolne". Całe dnie przesiadywałam przed laptopem. Zbijałam czas, który mnie gonił. Od początku wolnego grałam w pewną grę, praktycznie cały czas. Czasami robiłam sobie przerwę tylko po to, aby zagrać w inną grę.
Pewnego dnia, spotkałam konto, które wyglądało zupełnie inaczej od innych. Nie było żadnego sposobu w tej grze, aby coś takiego zrobić. Postać danego użytkownika miała przeróżne kolory, była cała w kolorowych plamach, oraz nie miała prawie że twarzy - prawie, bo widać było gdzieniegdzie małe rysy, jakby zarysy oczu, których nie ma, oraz ust, które również zniknęły. Zaczęłam sprawdzać wszystko, co należało do owego gracza. Jego konto było odwiedzane co kilka sekund przez przeróżnych użytkowników. Był sławny, choć nie grał długo. To nie było możliwe. Nie tak po prostu. Musiało być coś nie tak. Przeglądałam u niego przeróżne rzeczy, czytałam komentarze.
I nasunęło się mi pewne słowo.

                                      ,,Hacker"

Męczyło mnie pytanie ,,Jak to zrobił?". Otworzyłam wyszukiwarkę. Wpisałam owe hasło. Zaczęłam pogłębiać się w danym temacie. Szukałam czegokolwiek z tym związanego.
I zaczęło się
Mój los był już przesądzony.
Z każdym dniem umiałam coraz więcej. Coraz więcej trików, coraz więcej umiejętności, coraz więcej programów. Oczywiście, na nikim nie testowałam swych umiejętności, lecz coś krzyczało w środku..
             ,,Wypróbuj swe umiejętności w praktyce".
I tak też się stało. Obrałam na cel osobę, której pewne dane już znałam, co ułatwiało mi sprawę. Kilka kliknięć, haseł.. jest! Jestem na czyimś koncie! Moje serce zaczęło bić coraz szybciej.

              Zrobiłam to!
                                                              ,,Możesz wszystko"

Wiedziałam, że coś się we mnie zmieniło. Wiedziałam, że robię źle. Ale.. ale! Przez mój umysł przepływało tysiące myśli. W końcu mi się udało! Coś w końcu zrobiłam.. coś umiem!UMIEM! Czułam, że ciekawość będzie mnie dręczyć, więc szybko wylogowałam się z danego konta. Moje oczy nadal wypełniał błysk. Błysk, zadowolenie, uśmiech, szok. Trwałam tak kilka chwil w bezruchu. Nie mogłam nadal w to uwierzyć.
Mimo, że skarb znalazłam, nadal nie przestawałam kopać.
Nie dobrze.




05. 02. 2016 r.

Już nie było mowy o przerwach. Internet mnie pochłonął. Całe dnie a także noce przesiadywałam na rozwijaniu swych umiejętności. Za cele obracałam coraz to innych ludzi. Zawsze chciałam być wielka, mam teraz szansę! Szansę, by zadziwić innych! By być.. n i e s a m o w i t ą!
Któregoś dnia zaczęłam szperać w nieco innych rzeczach. Kopiuj, wklej, wytnij, wpisz, enter, spacja, klik klik.. klik klik klik klik klik klik klik klik klik klik klik klik
Brrrroooug!
Wyświetlił się komunikat. Klikałam dalej.. i wyskoczyło pewne okienko. Co to było? Jakieś liczby, wielkie liczby! Jakieś dane, numery.. zaraz zaraz! Te liczby... To było..!
Konto  b a n k o w e
Mam dostęp  do wszystkiego! Mogę zrobić co zechcę. Ale nie chcę okradać ludzi. Nie chcę być zła.
Czas na kolejny etap.
A gdyby się tak pobawić? Niech dowiedzą się, nie! Niech zobaczą, że tu byłam! Narysowałam rysunek, dodałam 3 literki. Ustawiłam obraz na tło. To chyba wystarczy...
Zaczęłam robić to niemalże wszędzie. U każdego coś zostawiałam po sobie. Rozsyłały się spamy, tysiące ludzi czytało moje 'ukryte' wiadomości. Następnego dnia zaczęły się kontrowersje. Ludzie wstawiali screeny mych dzieł. Dopisywali komentarze ,,Co to jest?" ,,wtf?!". Czułam ich strach.
Spodobało mi się.
Zaczęłam zostawiać coraz to inne po sobie ślady. Aż w końcu nadeszła kulminacyjna chwila.
,,Widzę Was wszystkich"
Miliony komentarzy, miliony ton strachu. Nie było mowy, by ktoś nie słyszał o moich wpisach. Ludzie dociekali się, kto to zrobił, lecz nie na tyle, by mnie znaleźć. Nie miałam zbyt wielu znajomych. Nie posiadałam przyjaciół. Kto mógłby mnie podejrzewać?
Znudziła mi się obecna sytuacja, więc zaczęłam wskakiwać na kolejne szczeble. Niech mnie znajdą! Gdyby tak znaleźć konto premiera, kogoś z posłów.. prezydenta? Moje palce 'driftowały' po klawiaturze. Tańczyły jak szalone! Wszędzie zostawiałam coś po sobie. Może trafiłam na kogoś w władz? Z pewnością.

,,Od kilku dni pojawiają się przeróżne wpisy na.." rozległo się w pokoju obok. Mama oglądała telewizję. Rzuciłam wszystko i podbiegłam szybko do drzwi. Moje oczy, mój umysł.. zaczął świrować! BYŁAM W TELEWIZJI! MOJE WPISY BYŁY W TELEWIZJI! Mówili o mnie! Szukali mnie! W końcu.. ktoś mnie zauważył.
Z pewnością mnie znajdą, w końcu nawet tego chcę. Ukryłam się nieco, niech się trochę pobawią razem ze mną. Poczułam niemały dreszczyk. Dreszczyk podniecenia. Bawiłam się z nimi, a może nimi? W końcu nuda mnie opuściła! Czułam, że żyję. Że jednak coś znaczę w tym głupim społeczeństwie. Nie jestem już nikim. Teraz jestem wielka. Kontynuowałam swą zabawę jeszcze kilka dni. O moich wybrykach było coraz to głośniej. FBI? Jak miło, nawet oni mną się zajmowali! Cieszyłam się, a zarazem obawiałam, co będzie dalej. Mimo tego, mój szyderczy uśmiech nie znikał z twarzy!
Nadszedł dzień, gdy zabawom dobiegł koniec.
Znudzili mi się.
Włączyłam laptop z myślą ,,Koniec tego dobrego". Broooouuunngg! Pokazał się komunikat. Komputer nie chodził tak jak wcześniej.. coś tu było inaczej.
,,Znaleźli mnie?" - pomyślałam. Znieruchomiałam ze zdziwienia. Nie ruszałam myszki. Patrzyłam i patrzyłam. Migały różne okienka, ktoś się do mnie wkradł. Myślałam i myślałam, co by tu zrobić.. Format? Ale jeśli wszystko skopiowali.. otworzyłam notatnik. Czułam, że to zauważyli, ich czyny ucichły.
,,Dobrze się bawicie?" - napisałam.
Chwila ciszy chwilą prawdy. Czekałam w bezruchu na jakiś znak. Czekałam, aż coś zrobią. Niech nawiążą ze mną kontakt! Czekałam przez dłuższą chwilę, lecz nic nie dostałam w odpowiedzi. A więc będę grała sama... Ukryłam swoje ruchy, nie widzieli ich. A ja.. heh. Tak po prostu wkradłam się do ich systemu! Wszystkie ich pliki zaczęły świrować na pulpicie. Wszystko się mieszało, wszystko tańczyło w chaosie. To wszystko, było chaosem. Skoro jest to wyższy szczebel.. powinni mieć kamerkę. Znalazłam! U dołu ekranu pokazało się okienko. Widziałam ich! Ich przerażone twarze! Ich zakłopotane twarze, które nie wiedziały co się dzieje!
,,Jakbyście nieboszczyka zobaczyli" - napisałam w ich komputerze
Przestraszyli się. Widziałam to. Muszę jakoś uspokoić sytuację.
,,Nie obawiajcie się. Może i umiem wiele, ale z tego niestety nie korzystam. Przez Was bynajmniej"
Czytali, czytali, ależ skupieni byli. Ich pliki powróciły tam gdzie były. Musiałam jakoś ich do siebie w końcu zachęcić, co nie? Otworzyli program do pisania. Wiedziałam, że teraz zacznie się komunikacja jak w ryj strzelił!
- Dlaczego to robisz? - padło pytanie. Jacy oni przewidywalni! Nie mogli wymyślić czegoś lepszego?
- Pewnie nadal trudzicie się z odnalezieniem mnie. Kiedyś na pewno mnie odszukacie, teraz powinniście zająć się tymi, którzy na prawdę potrzebują Waszej interwencji. - odpisałam
Nie odpisywali, myśleli. Myśleli, co mają w ogóle myśleć.
- Co masz na myśli? - padło w odpowiedzi
- Teraz, gdy już mnie widzicie, mam okazję powiedzieć Wam coś, na co nie zwracacie zbytnio uwagi. W sieci panuje tak wielu hakerów, lecz zwróciliście uwagę tylko na tego, który zostawia po sobie ślady. Z początku również byłam incognito. I nawet tego nikt nie zauważył.
Z każdym zdaniem przelewało im się coraz więcej myśli. Z pewnością przelatywały szczątki pozytywnego nastawienia do mej osoby, lecz większością były zdania, że robię źle.
- Tysiące, może nawet miliony hakerów, którzy są nadal na wolności. Kiedyś Was zniszczą. Wszystkich i wszystko - dopisałam.
,,Wychwyćcie ich, a porozmawiamy"

Po czym wyrzuciłam laptop przez okno.

26. 01. 2016 r.

         ****

Każdy z nas boryka się z problemami, a między innymi - nie potrafimy zrobić tego, czego byśmy chcieli - jak np.: wyznać komuś swe uczucia, skoczyć ze spadochronem czy z dużego klifu do morza Śródziemnego. Dlaczego? Bo mamy obawy. Obawy, że coś pójdzie nie tak, że to zwalimy. Więc wyobraźmy sobie teraz sytuację, gdy nasz lęki znikają:

Wszyscy stali na sali. Wszystkie oczy były skierowane w jedną stronę - chłopaka, który mówił o rzeczach niemożliwych.

-Zapewne każdy z was chce zrobić coś, ale nie może się przełamać, prawda? Jeśli chcecie, sprawię - że każdy z tutaj obecnych, pozbędzie się lęku.

No tak, każdy sobie pomyślał ,,Jak to możliwe? Co on pieprzy?".

Ale sprawmy, aby miał rację.

Podniósł ręce do góry, zaczął pokazywać różne gesty niezrozumiałe dla innych, po czym zaprzestał z szerokim uśmiechem.

-Od teraz.. jesteście wolni! - po czym szeroko się uśmiechnął

-Co on mówi? To niemożliwe.. - jedna z dziewczyn szeptała coś pod nosem przerażona.

Wszyscy rozproszyli się. Każdy poszedł w swoją stronę. Jakiś koleś wyznał swoje uczucia dziewczynie, ktoś inny zagadał do przechodnia, ktoś jeszcze inny wskoczył do basenu z dachu budynku. Każdy był szczęśliwy. Ale co z tą dziewczyną? Każdy ją mijał biegiem po drodze, lecz czemu ona z nimi nie biegła?

Stała biedna przy moście, wpatrując się w płynącą spokojnie wodę. Upadła na kolana, złapała się poręczy.

-Ja nie chcę, nie chcę, mam jeszcze siły, nie chcę tego! - po jej policzkach spłynęły krople słonej wody, zaplotła dłonie, trzymała się bardzo mocno. Dlaczego? Dlaczego to robi? Coś ja przeraziło, coś ją jednak powstrzymuje, opiera się tej zdradzieckiej mocy?

Ano chłopak nie zdał sobie sprawy, że ktoś w śród owego tłumu może mieć złe myśli. Ktoś mógł chcieć kogoś zabić, zranić, obrabować bank. Ale ona chciała tylko odebrać życie sobie, lecz dzielnie kroczyła na przód, odpychała swe chęci. Co teraz? Co będzie dalej?

Nagle powstał pisk hamujących gwałtownie samochodów. Jakaś kobieta zauważyła w porę podnoszącą się dziewczynę i przechodzącą na drugą stronę przez poręcz. W ostatniej chwili złapała ją za rękę.

-Dziękuję..! - powiedziała zapłakana nastolatka po chwili milczenia.

Przechodni ludzie pomogli wciągnąć dziewczynę. Kobieta również zmoczyła swe policzki w objęciach bratniej duszy.

      Uśmiech

                       

                        Kolejny cios, kolejna ofiara.

Rozdział 1.

Żaluzje były zasunięte. Promyki światła przedzierały się przez ciężkie powietrze i unoszący się kurz. Niby dzień, a w Sali wyglądało wszystko, jak gdyby był już wieczór. Na łóżku leżała dziewczyna, zaczęła się budzić. Mająca kilka plastrów, widoczne zadrapania i siniaki, spokojna jak gdyby nigdy nic, mimo iż została niedawno przywieziona i opatrzona w czasie śpiączki. Obok niej siedziała na krześle kobieta. Miała na sobie biały fartuch. W sali były tylko one. Nastolatka przekręciła głowę w lewą stronę. Spojrzała na nią wzrokiem pełnym żalu.

-Jesteś w szpitalu. Nazywam się Anna i jestem psychiatrą. Słyszałam, że skoczyłaś z czwartego piętra. Czemu to zrobiłaś? – spytała kobieta, przekładając jedną nogę na drugą.

-Matko.. – dziewczyna zasłoniła ręką oczy, i z ironicznym uśmiechem kontynuowała – Heh… czemu nie mogłam skoczyć z wyższego piętra?

-Powinnaś cenić życie. Bóg ci je dał, więc doceń to.

-Nie wie pani, jak bardzo się starałam..I tego właśnie nie cierpię… Ludzie nie wiedzą, jak się czuję, co robię, czy w ogóle próbuję coś zrobić, i tak po prostu mówią za mnie. Nie zważają na to, że może to dla mnie jest wysiłkiem, to dla nich może być zwyczajną sprawą, ale dla mnie..dla mnie może być nieosiągalne..bycie szczęśliwym.

-Co cię do tego zmusiło?

-Zmusiło? Chciałam zasnąć,  już się nie obudzić. Uciec, uciec jak najdalej. Zniknąć. Zniknąć na zawsze.

-Czyżbyś miała depresję..?

-Zdaje sobie pani sprawę, że ratując mnie, zmusza mnie pani do ponownego skoku? Terapie mogą być nieskuteczne. Może moje poglądy na świat mogą się zmienić, ale nie ja. A to właśnie ja tego dokonałam..i pewnie dokonywać będę. Aż do skutku. Ale..z jednej strony, jestem w pewien sposób zadowolona.. że ktoś mnie uratował. Tylko teraz, co zrobię dalej?

-Co dalej? Będziesz się leczyła. Pod moim okiem - podkreśliła

-Naprawdę pani współczuję.. tak bardzo pani współczuję, że trafiła pani na kogoś takiego, jak ja.

-Czemu tak sądzisz? –Anna poczuła się poirytowana.

-Jestem potworem –uśmiechnęła się z błyskiem w oku.

Rozdział 2.

Zszywanie ran.

-Powiedziała coś? –spytała pielęgniarki Anna

-Niestety, nic nie mówiła. Chociaż..nie chciała zdradzić swego imienia, pozwoliła nam mówić do niej.. Fuki.

-Fuki? Co to za imię..? Jejku, będzie z nią trochę roboty.. W każdym razie, gdy znajdziecie o niej jakieś dane, powiadomcie mnie natychmiast – po czym szybko odeszła.

Tymczasem na sali, operujący próbował coś wyciągnąć z dziewczyny.

-Czemu nie chcesz nic powiedzieć?

-Bo tak jest łatwiej, nieprawdaż? – uśmiechnęła się ciepło

-Łatwiej? Chcesz powiedzieć, że łatwiej jest być anonimowym?

-Że łatwiej jest.. być wtedy wolnym.

Policja szukała informacji o nastolatce. Wiedzieli tylko ile ma lat. Pytali się przechodni, pokazując jej zdjęcia w dłoniach. Gdy zszywanie dobiegło końca, nadszedł czas na pierwszą terapię. Anna zadała jej kilka pytań, a na większość z nich odpowiedzią było milczenie.

-Lekarz powiedział mi, że wspomniałaś coś o wolności. Czujesz się zamknięta? Nie możesz robić tego, czego byś chciała?

-Jak ktoś robi coś, na co nie ma ochoty, nie jest już wolnym, hm? A niech spojrzy pani na.. temat szkoły. Uczniowie musza odrabiać lekcje i się uczyć, a nikt nie mówi o nich jak o więźniach. Jedyne co słyszymy to ,,macie obowiązki”. To ma być wolność?

-Proszę, powiedz mi coś o sobie więcej. Jeśli nie udzielisz mi niezbędnych informacji, nie będę mogła ci pomóc.

-Nikt nie jest w stanie mi pomóc.. muszę radzić sobie sama, w końcu jestem odpowiedzialna – uśmiechnęła się lekko.

Siedziały kilka dobrych minut w milczeniu. Obie były uparte, lecz nie chodziło tu o to, kto dłużenie będzie nic mówił. Fuki starała się poukładać sobie myśli, nie wiedziała od czego zacząć. A w pewnym momencie..

-Gdy byłam mała, zawsze wszyscy przede mną uciekali.

Jak głupia ganiałam za nimi z łzami w oczach. Nie dawałam za wygraną, kiedyś musiałam w końcu ich dogonić. Krzyczałam, wołałam ich. Ale za każdym razem..  słyszałam tylko śmiechy. Bawili się mną. Jednak tak było tylko wtedy, gdy uciekali. Gdy miałam ich przy sobie, mówiłam co myślę, lubiłam dokuczać innym. Podobało mi się, gdy ktoś płakał. Uwielbiałam patrzeć jak cierpią! A teraz.. teraz ja cierpię. Stałam się swoją ofiarą, broń zaatakowała właściciela.. Wtedy za nimi ganiałam, ale teraz… teraz tylko im macham –uśmiechnęła się z łzami w oczach – Już mnie nie obchodzą. Mam ich gdzieś. Ważna jestem tylko ja. Dobrze jest mi samej, ale czasami.. czasami czegoś mi brakuje. Taka silna pustka mnie ogarnia. Wariuję! Nie potrafię jej niczym zapełnić, nawet Bóg mi nie pomaga. Zawsze byłam sama, jestem nadal i jest mi z tym naprawdę bardzo, bardzo cholernie dobrze! Ale coraz częściej.. zaczynam pękać. Nie daję rady, chcę jak najszybciej zniknąć..

-Aż tak Cię wszystko przytłacza?

-Tak cholernie bardzo! Na prawdę bardzo! – wybuchła płaczem - Niech mnie pani stąd zabierze, nie chcę tu być, nie chcę być na tym głupim świecie! Czy proszę o tak wiele? Bóg mi nie pomógł, więc niech chociaż pani..!

Anna wpatrywała się w trzęsące się ciało nastolatki na skraju wytrzymałości. Przyglądała się w milczeniu ze skupioną uwagą. Wstała i poprosiła pielęgniarki o podanie pacjentce środków nasennych. Zapisała coś w swoich papierach i wróciła do swojego gabinetu. Rozmyślała, planowała kolejne etapy leczenia. Przerażała ją myśl, jakie mogły być jeszcze inne powody zaawansowanej depresji – bo taką postawiła diagnozę.

Rozdział 3.

Nastolatka kroczyła gdzieś szybkim i pewnym krokiem. Uśmiechała się do każdego, pomagała w razie potrzeby. Była bardzo uprzejma i.. roześmiana. A może po prostu.. była silna? Zdiagnozowano u niej zaawansowaną depresję, oraz oznaki nadchodzącej nerwicy.

Zbliżyła się do drzwi, na których widniała plakietka ,,Psychiatra - Anna K.” Lekko zapukała, otworzyła drzwi, i zasiadła na krześle naprzeciwko biurka, powiedziawszy z zadowoloną miną ,,Dzień dobry!”. Odruchowo kobieta odpowiedziała, lecz gdy spojrzała kto przyszedł, nie wiedziała jak ma się zachować. Spojrzała lekko zszokowana spod swych okularów, odkładając papiery.

-Czy.. coś się stało?

-Nie. Nic a nic. – odpowiedziała z zadowoleniem nastolatka – Jestem gotowa!

Gotowa? Czyżby.. chciała się zwierzyć?

-To co mówiłam pani wcześniej.. to była pestka. Ale.. spróbuję od początku. – wzięła głęboki oddech – Gdy byłam mała, tak jak mówiłam, nikt za mną nie przepadał. Właściwie to byłam ofiarą. Wszyscy się ze mnie śmieli, brali za zabawkę, przedmiot zbiorowych żartów. Nic mi nie dawali, więc ja również odpłacałam się tym samym. Szydziłam nimi. Robiłam to samo, co oni. Śmiałam się z nich tak jak oni ze mnie, dokuczałam im tak samo jak oni mi. I choć źle robiłam, nie wie pani jaka to była radość! Radość.. gdy widzi się czyjś ból – spojrzała w sufit, a po jej policzku spłynęła łza – Sąsiadki, siostra, nawet od babci słyszałam, że ,,lepiej by było gdybym nie istniała, gdybym w ogóle się nie urodziła”. Nic z tego nie robiłam, bo nie wsłuchiwałam się w te słowa. Wiedziałam, że chcą mi po prostu tylko dopiec, ale gdy teraz o nich myślę, to czuję.. że jednak je rozumiem – śmiała się, a za razem płakała – Zerówka była dla mnie niesamowitym piekłem! Ale chodziłam do niej, robiłam co trzeba, bo musiałam. Nie mogłam pokazywać tego co czuję. Nie mogłam. Inaczej by mi się dostało. Aah! To dlatego zbytnio nie udzielam się społecznie! To mi nadal zostało! – po chwili namyślenia kontynuowała dalej – Odkąd pamiętam, byłam ignorowana. Ludzie mnie nie zauważali, żyłam w zupełnie innym świetle. A może tego światła w ogóle nie miałam, nie wiem.. A wracając do kwestii domu, tata był gotowy do wszystkiego. Potrafił bić czym popadnie, a matka tylko się przyglądała, jej wzrok  mówił potajemnie ,,masz za swoje”. Jakież to komiczne.. a niby rodzicie zrobią wszystko dla swych dzieci.. Rzeczywiście wszystko, nawet zabić ich potrafią – śmiała się.

Nagle coś jej przerwało. Anna zasłoniła twarz rękoma, zanosiła się od płaczu.

-Ee? Dlaczego pani płacze? Coś się stało? To nie pani przecież..

-Wybacz mi! Ja.. mogę tylko słuchać, nie potrafię wymazać pamięci.. Nie wiem nawet, co mogłabym powiedzieć, mimo mojego zawodu, zawsze w środku się z tym wojuję. Nie potrafię sobie tego wszystkiego wyobrazić. Tak bardzo ci współczuję..

-Ależ niech się pani tym nie martwi, to nic! To naprawdę nic takiego! Nic takiego! – policzki dziewczyny były zalewane rzęsistymi łzami, wstała i poklepała przyjaźnie kobietę po ramieniu.

                 Ł z y   z o s t a ł y   p o ł ą c z o n e

Rozdział 4.

Od momentu zwierzeń nastolatki, jej relacje znacznie się poprawiły z Anną. Uczęszczała na terapie, a nawet pragnęła ich więcej. Chciała, by ktoś jej pomógł. W końcu czuła się szczęśliwa. Pewnego dnia, do szpitala przyszła policja w sprawie Fuki. Było to jeszcze kilka dni wcześniej, może tydzień. Znali jej prawdziwe imię i nazwisko, lecz psychiatra zadecydował, by pozostało to tylko w kartach. Mieli się zachowywać jak gdyby nigdy nic, gdyż wiadome było, iż dziewczyna mogłaby czuć się zagrożona. Pewnego dnia, kobieta w czasie rozmowy zadała pytanie piętnastolatce:

-Czemu akurat Fuki? To jakieś japońskie imię?

-To skrót. Skrót od ,,sowa” –powiedziała z szerokim uśmiechem

-No dobrze, a czemu sowa?

-Bo gdy sowa lata, to jej nie słychać. Nie słychać, jak trzepocą jej skrzydła. Tak jest również i ze mną. Nie słychać mnie, ani nie widać w życiu innych – uśmiechała się nadal.

-Jesteś bardzo twarda! Mówić wszystko z tak pełnym uśmiechem..

-W końcu jestem inna, odmienna, nadzwyczajna!

Po 3 tygodniach nadszedł czas pożegnania. Rodzina została poinformowana o wypadku tuż po odnalezieniu o nich informacji. Proszono ich o nieodwiedzanie córki, chociaż właściwie błagać nie trzeba było - nie interesowało ich to. Psychiatra stał, i wpatrywał się zza rogu, jak Fuki bawi się z tamtejszymi dziećmi. Radość, uśmiech, wywołane głębokim bólem. To był niesamowity obraz. Po wypadku dziewczyna była nieźle osłabiona, wykorzystywała swe resztki sił na  ‘’zwyczajny’’ uśmiech. Nawet teraz, gdy jest pełna energii, jej twarz ma wyraz zmęczenia, wycieńczenia. Zauważyła Annę, po czym podbiegła do niej. Kobieta, widząc jej radość, postanowiła powiedzieć jej pewną, ważną rzecz później, choć miała zamiar zrobić to teraz. Po godzinie ruszyła do sali swej pacjentki.

-Chodź za mną – machnęła do niej ręką, po czym szybko zniknęła z oczu. Dziewczyna ruszyła za nią, podążając za zauważonymi w ostatniej chwili fragmentami fartuchu, znikającymi za progami ścian, aż w końcu drzwi. Na środku sali byli zebrani wszyscy doktorzy i pielęgniarki, którzy się nią zajmowali. Nastolatka zrozumiała, że przyszedł czas, który może wszystko rozsypać, zniszczyć.

            Wszystko.

-Chyba już czas wracać, Elizo – powiedziała lekko  uśmiechnięta Anna

-C-co.. ale to już? – spytała zdruzgotana. Jej dłonie zaczęły się trząść niczym starej babci, zasłoniła swą twarz, pozostawiając na widoku tylko oczy – To już koniec?

Po chwili je zamknęła, wzięła głęboki oddech. Na jej twarzy znów pojawiła się obronna maska pojawiająca się u DDA - ,,zmęczony uśmiech”.

-W porządku! – powiedziała roześmiana.

  W jej ciele został włączony tryb walki.

Od początku wiedziała, iż jej tożsamość została odkryta. Ona sama chciała o tym zapomnieć, tak jak i inni starali się to zrobić. Wróciła do domu. Wróciła do kontynuowania walki. Minęły 3 miesiące..

I blade stopy pojawiły się na górze.

Blade, nagie, delikatne.

Rzuciły się w przestrzeń, leciały w dół.

I biel, została skażona krwią.

Jedenaście pięter bólu skażonych czerwienią.

I padły plamy, i padło ciało.

I padło życie, i wpadła śmierć.

Tak właśnie dziewczyna, zabiła się.

         ****

Kiedyś nie pomyślałabym,że stanę się taką osobą,jaką jestem teraz.Świat wita mnie w czarno-białych barwach.Właściwie to nie ma tu nawet miejsca dla bieli.Jest tylko czerń i zbyteczna szarość,by wszystko się nie zlewało w jedną plamę.W dzieciństwie nie potrafiłam działać w grupie.Ludzie zawsze mnie porzucali,w towarzystwie się ze mnie wyśmiewali,ale ja byłam twarda.Zawsze byłam przeciwko nim.Może i bolały ich moje słowa,ale nie obchodziło mnie to.Ważne było dla mnie własne dobro.Nie potrafiłam płakać.Bawiłam się sama z sobą,rozmawiałam z samą sobą,cieszyłam się samą sobą.Mimo,że wszyscy mnie  nienawidzili,byłam wpatrzona w jedną osobę.Naprawdę bardzo uroczą osobę.Mimo,że i ona również…widziała we mnie demona.Wszyscy brali mnie za potwora,więc nim się stałam.

Gdy zaczęłam dorastać,kolory świata powoli zaczęły blaknąć.Wszędzie widziałam tylko szczęśliwych ludzi,śmiejących się,obejmujących nawzajem.Zaczęło mnie to wszystko denerwować,te ich uśmiechy,radość,kwiatuszki fruwające obok ich szczęścia..Może dlatego,że sama nie potrafiłam tego dosięgnąć.

Dorastanie zaczęło tworzyć w głowie nowe myśli.Samotność dawała się we znaki.Choć nie przeszkadzało mi to,że nigdy z nikim nie wychodziłam z domu,nikt nie stawał za mną w obronie,nikt ze mną nie rozmawiał,nikt mnie nie zauważał.I wtedy tak nagle…zachciało mi się zmiany.Również chciałam nabyć przyjemne wspomnienia.Również chciałam się śmiać razem z innymi.I gdy zaczęłam powoli wybijać się w górę,pojawiły się nowe osoby na mej drodze.W mym otoczeniu zaszły całkowite zmiany.Znowu zostałam porzucona.Zagłębiałam się w internecie.Szukałam czegoś nowego,przyjemnego.Zaczęłam oglądać nałogowo różne filmy animowane,żyłam w świecie fantazji.To było naprawdę kojące uczucie.Lecz wtedy nagle..pojawiła się chęć przeżycia tego wszystkiego na własnej skórze.Mój umysł zmienił się o 180 stopni.Już nic mnie nie obchodziło.Odpuściłam sobie.Byłam miła dla ludzi,odwzajemniałam ich pozorną fałszywość.Zawsze siedziałam cicho,wszyscy byli według mnie niczego nie warci,bezduszni,puści i głupi.Nie obchodzili mnie.Nadal.

I tak właśnie stałam się bezbarwna.Nigdy nie wyrażałam własnego zdania bez konieczności,nie chciałam nikomu się narzucać,ani z nikim mieć do czynienia.Oni wszyscy tylko mnie ranili,podcinali skrzydła szczęścia.

Szczęścia?

Czym właściwie jest szczęście?

Zawsze marzyłam o dobrym przyjacielu,o normalnym przyjacielu,o kim kol wiek,bym miała z kim porozmawiać,podzielić się mymi myślami,problemami,ciężarami życia codziennego.Ale..nikt mnie nie rozumiał.Praktycznie nikt mnie nie zauważał.Wszyscy odkąd pamiętam nazywali mnie dziwakiem.Będąc dzieckiem wszyscy zawsze przede mną uciekali,mówiono mi nawet ,,lepiej by było,gdybyś w ogóle się nie urodziła!”czy też ,,istniała”.A ja im dogadywałam.Cieszyłam się z ich cierpienia.Chciałam,by poczuli się tak jak ja,sprawiedliwość przede wszystkim.I dopiero niedawno zrozumiałam,że tu nie chodziło o zadawanie bólu innym.Po prostu dokuczałam im,bo wtedy mnie zauważali,chociażby na kilka najdłuższych sekund w moim życiu.

A teraz jestem bezbarwna.

Nie widoczna,bez jakich kol wiek uczuć.

I tak właśnie,ludzie odebrali mi moją duszę.

Mój własny kolor,moje uczucia.

                                  Moje życie.

I nadal nic się nie zmieniło.

    Tęsknota

Prolog

Wszystko przychodzi tak niespodziewanie.No może nie wszystko,niektórych rzeczy się domyślamy,ale te,które przyjdą niespodziewanie,mają zazwyczaj największy wpływ na nasze życie.Narzekałam na nudę,na wiecznie ,,nic nie stawanie się”.I w końcu zaczęłam tego żałować.

Rozdział 1-Koniec monotonności.

Dzisiaj są moje urodziny.Rodzice w końcu kupią mi mój ukochany prezent-wypasiony aparat fotograficzny!Rodzice jak zwykle zabiegani,nie mają czasu nawet zajść do sklepu.

-Tato,to zatrzymaj się tutaj a ja szybko po niego pójdę.-powiedziałam.

-A co Ci tak się śpieszy,nie możesz poczekać?-krzyknęła siostra z zadziornym uśmiechem.

-Nie mogę-uśmiechnęłam się,wzięłam od taty pieniądze i ruszyłam ku wejściu.Może nie był to za drogi i luksusowy aparat,ale dla mnie był czymś ważnym.Chciałabym być fotografem.

Właśnie kupiłam przedmiot mych marzeń,i idę szybkim krokiem szczęśliwa do drzwi wyjściowych.Zmierzam ku samochodowi,i wtem usłyszałam dziwny grzmot.Ni to burza,ni samolot.Zawiał mocny wiatr,więc odruchowo zamknęłam oczy,a gdy je otworzyłam…

NIE BYŁO ICH

Nie było samochodu z moją rodziną.Spojrzałam w bok.Samochód leżał na poboczu do góry kołami.Obok niego leżała siedmio-osobówka.Do głowy przyszły mi same najgorsze scenariusze.Stałam jak głupia na środku chodnika.

-TAAATTOOO!MAAAMMOOO!!-biegłam,biegłam do nich.

Na szybach była krew.Samochód miał pełno wgnieceń.

-S-spokojnie!Już dzwonię po karetkę!-wybiłam szybko nr.

-H-halo?Proszę,pomóżcie mi!Mój tata i mama mieli wypadek,m-moja rodzina…Pomóżcie mi!-głos ze słuchawki zaczął mnie uspokajać.Podałam niezbędne dane,już jadą.Chciałam otworzyć drzwi od strony kierowcy,lecz były zastawione drugim samochodem,z którego wyszedł mężczyzna na czworakach.Podbiegłam do drzwi od strony siostry i mamy.Szarpałam się z nimi,jednak były powyginane.Nie możliwe było otworzenie ich gołymi rękoma.Przyjechała straż na sygnale.Przez szybę widziałam tylko moją dwu-letnią siostrzyczkę,jak staje się sina,jak uchodzi z niej życie.Nikt się nie ruszał..nikt.A ja stałam jak kołek na poboczu,i tylko przypatrywałam się,jak obcy ludzie pomagają mej rodzinie,a ja sama nie mogłam nic zrobić,mimo że ich kochałam najbardziej na świecie.Zaraz zaraz…czemu oni…wyjmują worek?I drugi,i trzeci,i jeszcze następny?Przecież to...niemożliwe...niemożliwe!Niemożliwe!!

Rozdział 2 - Świadomość.

-Niestety,nie mogliśmy nic zrobić.Udało nam się tylko uratować kierowcę z drugiego pojazdu.

-I co z tego!?Ja chcę mamę!I tatę!I..i moje siostry!Moje kochane siostrzyczki…-i  wtem po mych policzkach popłynęły strumienie niewinnych łez.Moja rodzina…już jej nie ma.Nigdzie jej już nie znajdę.Mamy nie znajdę w kuchni,taty w garażu,Elizy przed komputerem,a Olci w kąciku z zabawkami.Już nikogo nie znajdę.Będę sama.Jestem sama.Co mam robić?

-Wiem,że jest ci ciężko,dla tego będziesz miała spotkania z psychologiem.Zobaczysz,wszystko będzie dobrze!-powiedział człowiek,mający 6 dzieci i kochającą żonę.On nie wie co to strata,nie wie co to przyzwyczajenie się do kogoś,kogo już nie ma!

Stojąc wtedy na poboczu,patrzyłam tylko,jak wynoszą puste ciała mej kochanej rodziny,ciała bez dusz.Przypatrywałam się tylko w ich zamknięte oczy,bezwładne dłonie,wpatrywałam się w ich ciała,szukając jakichś ruchów,chodź najmniejszego drgnięcia.Nikt nie dał znaku życia.Cztery serca przestały bić,cztery dusze mi uciekły.

Gdy przywieźli ciała do domu,spędzałam z nimi każdą wolną chwilę,nawet przy nich jadłam,rozmawiałam z nimi.Mimo że się nie odzywali,wiedziałam że ze mną byli.Na pewno mnie słuchali.Wzięłam materac,położyłam go między trumny.Leżała Eliza,Olcia,mój materac,mama i tata.Położyłam się.

-Tutaj brakuje jednej trumny.Powinnam w niej leżeć,prawda?Więc czemu w niej nie leżę?Czemu tylko wy leżycie?Czy zawsze muszę być pominięta?Ale wam dobrze!-mówiłam,wiedząc że nikt nie odpowie.Popłynęły łzy.Złożyłam swe ręce na krzyż na piersi.

-Ja też powinnam przywitać się ze śmiercią.

Rozdział 3 – Bezsilność.

-Gdzie ta nasza wnusia się zapodziała..Chodź kochanie,zrobiłam jajecznicę!No gdzie ona jest…-i wtem babcia otworzyła drzwi do pokoju gościnnego.

-Mój Boże..-podniosła załamane ręce,opuściła głowę,spłynęła ukrycie jedna malutka łza…

-Co tam znowu?-przyszedł dziadek.Zobaczywszy obraz przed nim,zamilkł.

W pokoju gościnnym były owe trumny.Otwierając drzwi,pierwsze co rzuciło się babci i dziadkowi w oczy,były cztery trumny i jeden materac-czyli właściwie pięć trumien.Zauważyli leżącą mnie po środku umarłych,z rękoma na piersi,w których błyszczał różaniec.Spałam.Dziadek podszedł do mnie.

-No chodź wnusiu,jedzenie wystygnie-pogłaskał mnie dziadek po głowie.Był spokojny jak zawsze,lecz dało się wyczuć,że próbuje być po prostu twardym.

-Dziadek?

-No chodź,zasnęłaś tutaj..

-Mama!Tata!I moje siostry!-obejrzałam się.Nadal leżeli martwi.

Biały nie zmienił się w kremowy.Martwy nie stał się żywym.Śmierć…nie stała się życiem.

Może i babcia zawsze się uśmiechała i żartowała z dziadkiem,jednak widziałam,jak jest im ciężko.W ich oczach był widoczny smutek…Człowiek…człowiek…Właśnie!Człowiek!Gdzie jest ten facet,co spowodował ten wypadek?!Trzeba go znaleźć…

Rozdział 4 – Wielkie plany.

Znalazłam go,znalazłam tego faceta,idzie właśnie przede mną,a raczej ja za nim.Gdzie on idzie?Skręcił…Zauważyłam ogromny biały budynek z kolumnami.To chyba jego dom.W środku pali się światło,ktoś chrząka się po kuchni.Jego…żona.Ma jednego syna i 2 córki.Gdybym zabrała go im…poczułyby to samo co ja.Nie chciałabym,by ktoś cierpiał tak samo jak ma dusza…Nie chciałabym.Wpatrywałam się nadal w okno.Miał bandaż na głowie i zaopatrzoną rękę.Wszyscy się radośnie uśmiechali.Czemu ja nie mogę się uśmiechać?Czemu człowiek,który spowodował to wszystko,żyje nadal szczęśliwy,a ludzie poszkodowani zginęli?Chociaż właściwie…on również czuje się zatruty.Zabił niewinnych ludzi,z pewnością to go dręczy.Wszyscy…zostaliśmy poszkodowani.

Wracam do domu.Idąc chodnikiem,zobaczyłam kolegę z klasy.Ostatnio opuścił się znacznie w nauce,a sam wyglądał,jak gdyby był w nieładzie.Przestał o siebie dbać.Kiedyś ubierał się żywo,kolorowo,jego czupryna była zawsze uczesana,po prostu dbał o siebie.Teraz ubiera się na czarno,same ciemne kolory,nie widać po nim,żeby kiedykolwiek się uśmiechał.Z pewnością ma jakieś załamanie psychiczne.A może przeszłość go dogoniła?Nie mam pojęcia.W każdym razie jest wiele możliwości,może umarł mu ktoś z rodziny?Może otoczenie go zraniło?Nie wiem.Może tym razem muszę jemu pomóc?Zazwyczaj zaprzyjaźniałam się z osobami,które były odizolowane od otoczenia.Co prawda,tylko ja na tym ucierpiałam,bo po pewnym czasie się do mnie przyzwyczaiły,i zaczęły traktować jak codzienność,jak powietrze,przestały mnie doceniać.No i wtedy jak na mnie przystało,nigdy nie pozwalałam sobą pomiatać,czy też się ze mnie wyśmiewać,więc po prostu zrywałam kontakt z takimi osobami,a te zaś brały mnie za wroga.Najbardziej zabolało to,że poświęciłam się dla tych osób,by czegoś ich nauczyć,a oni potem tak zwyczajnie zaczną Cię wyśmiewać i innych.W moim życiu najważniejsza jest tolerancja i prywatność.Nie ważne jak bardzo ktoś jest inny od nas,zawsze powinniśmy taką osobę zaakceptować.Zawsze.

Rozdział 5 – Działanie.

Jestem w klasie.Koleś,o którym wspominałam,siedzi przede mną.Jak zwykle głowę ma schowaną w zeszytach.Nie chodzi tu o naukę,a raczej o nienawiść do towarzystwa,do wszystkich ludzi,do całego świata.Kaptur ma przewinięty na drugą stronę…No a jak to bywa w moim życiu,wszystko muszę mieć perfekcyjne,więc od razu poprawiam różne rzeczy u innych,informuję ich o zadartej bluzce czy coś w tym rodzaju.Bez namysłu wyciągnęłam ręce,i zaczęłam poprawiać mu bluzę.Gwałtownie się wyprostował.Wyczuł coś w rodzaju ,,zagrożenia”?

-Spokojnie,poprawiam Ci kaptur-powiedziałam.

-Nie musisz.

-Czemu tak myślisz?Nie chcesz dobrze wyglądać?

-Mam wszystko gdzieś,nic mnie nie obchodzi.Ubrudzisz sobie tylko ręce.

Ubrudzę?Czyżby uważał siebie…za brudnego?

-Nie ubrudzę jesteś czysty…-Czemu mi pomagasz?!-przerwał gwałtownie-Nie potrzebuję niczyjej pomocy.

-Nie pomagam Tobie tylko sobie.Jestem samolubnym samolubem,który musi mieć wszystko perfekcyjnie!-powiedziałam z kpiną i najbardziej kwaśną miną,jaką mogłam zrobić.Pozór ,,zniesmaczenia”.Jego gały niczym wypadły z orbit.Na jego twarzy zapanowało naprawdę duże zdziwienie.

-Nienawidzę patrzeć w milczeniu na upadłe dusze-szepnęłam mu do ucha.Wyczułam ponowne zdziwienie.Tym razem jeszcze większe.

-Dlaczego Ty..?-męczyły go jakieś myśli.Nie mógł tego pojąć,czemu mu pomogłam.

Na następnej lekcji siedział obok mnie.W pewnym momencie się zgubił,nie nadążył za zapisywaniem słów nauczyciela.Podsunęłam mu mój zeszyt i pokazałam co ma dalej pisać.Znowu się na mnie dziwnie spojrzał.

-No pisz,szkoda czasu-powiedziałam.

Posłuchał się,spisał.

-Nie musiałaś-jak zwykle się powtarzał.

-Musiałam.

-Nie mu..

-Musiałam!Bo jestem uparta i później miałabym to na sumieniu!Matko…-przerwałam.

-Jego mina przybrała trochę wyraz jakby…komiczny.Jakby chciał się śmiać,a nie mógł.Siedział dalej cicho,buc jeden.I tak to się właśnie zaczęło.Pomagałam mu przy każdej wolnej chwili.Był wiecznie zagubiony i zdezorientowany.Ano właśnie,nie wiecie przecież jak się nazywał.Był to Grześ.Nie lubił jak tak mówiłam,ale uwielbiam te zdrobnienie,jest takie słodkie!Zaczął się do tego przyzwyczajać.

-Grzesiu,wpadniesz dzisiaj do mnie na obiad?Wiem że i tak nie masz nic do roboty,i moglibyśmy razem odrobić lekcje,pouczyć się.Co Ty na to?

-Nie mam ochoty.-powiedział bezdusznie patrząc w bok.

Kłamiesz!-Pomyślałam z szyderczym uśmiechem w myślach.

-Będzie spaghetti-powiedziałam z zachęcającym uśmiechem.

Nic nie odpowiedział.Zgodził się!

Godzina 14:55.Właśnie wróciłam do domu.Biorę się szybko za gotowanie!Grzesiek wiedział gdzie mieszkam,więc powinien przyjść.Martwiłam się tylko,czy się pofatyguje…

Godzina 16.Obiad gotowy,tylko tego ponuraka brakuje,hmm…

Ding dong!O!Dzwonek!Czyżby Grzesiu przyszedł?Przyszedł!Tylko…prawie że go nie poznałam.Jego grzywa była ułożona,założył koszulę,wyglądał na prawdę dobrze!I te jego perfumy…

-Wchodź,wchodź.Jedzenie już gotowe!-powiedziałam uradowana.

Zaczęliśmy jeść.Gdy tylko wziął jednego kęsa,jego oczy zalśniły,jakby zobaczył jakiś kryształ.Smakowało mu!

-Czemu jesteś taka zadowolona?-spytał w trakcie jedzenia.

-To nic takiego!Po prostu nie pamiętam,kiedy ostatnio jadłam z kimś obiad!-powiedziałam szczęśliwa.Od żałoby minęło półtorej roku.Stwierdziłam,że nie mogę naprzykrzać się babci,i zamieszkałam sama w mym dawnym domu.

-A gdzie Twoi rodzice?-spytał zdziwiony.

-Na cmentarzu.

-Sprzątają pomniki?

-Być może-być może…nie wiem co teraz robią.Nie wiem.Ale na pewno gdzieś są.

-A Ty…czemu zapadłeś w sen?Czemu już nie uczysz się tak jak dawniej?Już się tak nie uśmiechasz.Co spowodowało u Ciebie taki stan psychiczny?

Nastała cisza.Krępująca cisza.

-Jeżeli nie chcesz,nic nie mów…

-Nie chcę o tym rozmawiać…

-Rozumiem…ale czy i tak nie minęło wystarczająco dużo czasu,aby się podnieść?Nie możesz przecież wiecznie tak żyć.Zrujnujesz sobie swoją przyszłość.

-Nic nie rozumiesz..

-Wiem więcej niż myślisz

-Właśnie że nie!-wybiegł.

Ahh,spłoszyłam chłoptasia.Szkoda…Ale to on mnie uraził,ja nie będę go przepraszała.powiedziałam,że jak nie chce,niech nie mówi.Zaczął,to i niech skończy.

Rozdział 6 – Spotkanie.

Mamy wtorek…zastępstwo?Nie mamy dzisiaj polskiego,tylko zastępstwo,hmm…Właśnie wszyscy weszli do klasy,rozpoczyna się lekcja.Dzisiejsze zastępstwo mamy z jakimś panem,nazwiska nie kojarzę.I oto owa istota wchodzi do klasy.To przecież…ten człowiek!Człowiek,który odebrał mi rodzinną atmosferę!Który zabrał mi mamę i tatę,który zabrał moje siostry.Zabrał ich…Odebrał mi…Po półtorej roku znowu go spotykam.I wszystko jak żywe,staje przed mymi oczami.

Grzesiek zauważył zszokowanie na mej twarzy,przyglądał się mi uważnie.Sam również dostał osłupienia.Osoba tak twarda jak ja,nagle została zaskoczona.Kamień zaczął się kruszyć.

Mężczyzna sprawdzał obecność.Każdego kogo wyczytał,szukał wzrokiem po klasie i się przyglądał.Gdy padło moje nazwisko,zaświtało mu coś w głowie.Spojrzał w moją stronę.Na jego twarzy zapanowało zdziwienie,szok.Czyli jednak…

      POZNAŁ             MNIE.

-Obecna-powiedziałam.

On się na mnie jeszcze patrzył,wpatrywał zszokowany.Po chwili się speszył i kontynuował dalej.Grześ to zauważył.Do końca lekcji nie dawało mu to spokoju.Spoglądał się na mnie co chwilę,ale i tak się nie odzywał od tamtejszego obiadu.Wychodząc z klasy,pan Krzysztof (bo tak nazywał się owy pan) poprosił mnie na chwilkę do siebie.Ustałam przy biurku.On również stał,i przyglądał się mi,przyglądał się mej twarzy w milczeniu.Przypominał biednego staruszka.Miał brodę,okulary,a jego oczy były pełne żalu i smutku.

-Przepraszam-powiedział z bólem w gardle.

Spod jego okularów popłynęła mała stróżka łez współczucia.A ja patrzyłam,patrzyłam w milczeniu,wpatrywałam się w owego biednego człowieka.

-W porządku-wydusiłam.

Spojrzał na mnie zdziwiony.

-W porządku.Najważniejsze,że nic  się panu nie stało,w końcu ma pan rodzinę,dla której musi pan być-powiedziałam z uśmiechem.

Jego zdziwienie jeszcze bardziej wzrosło,Po chwili ukazał się na jego biednej  twarzy uśmiech.

-Dziękuję!-powiedział z szerokim uśmiechem,po czym wybiegł z klasy,widocznie gdzieś się spieszył.A ja stałam cały czas bez ruchu w tym samym miejscu,ze sztucznym uśmiechem,i nagle poczułam…łza?Z much oczu popłynęły łzy.Tak wiele łez.Stałam na środku pustej klasy jak kołek,i chowałam twarz w dłoniach.Płakałam jak nigdy.

Mój żal,przerodził się w słoną ciecz.

Rozdział 7 – Niewiedza.

Pewnego dnia wychodząc ze szkoły,usłyszałam za plecami znajomych głos.Wołał mnie Grześ.

-Możesz na chwilkę?-spytał.

Przeszliśmy na drugą stronę ulicy.Prowadził mnie w jakieś zaćmione miejsce.Otaczał nas las,ustaliśmy za jakąś nie udaną budowlą z cegieł.

-Pamiętasz…gdy spytałaś się mnie,czemu…czemu się nie podniosłem.Kilka lat temu zmarła moja mama.Rodzina najpierw rozpadła się psychicznie,później fizycznie.Nie potrafiłem sobie z tym poradzić,a nawet jeżeli…nie miałem po co…

-W porządku,mogłeś tak od razu powiedzieć – powiedziałam z uśmiechem.

-Czemu…czemu nie jesteś zdziwiona?Normalnie mówiąc coś takiego,druga osoba załamywała się,była w szoku,płakała…jej uczucia były jak po obejrzeniu horroru!A Ty…Ty po prostu…mnie rozumiesz?

-Mówiłam,że wiem więcej niż Ci się wydaję,prawda?

-Ale…

-Wiem jak się czujesz.Wiem,że nie potrafisz wypełnić pustki w swoim sercu.Ale ona jest właśnie po to,by być pustą.Nie ważne czego byś nie zrobił,czy zastąpił wspomnienia innymi wspomnieniami,czy wypełnił swe życie zemstą.Ta pustka i tak zostanie,nic więcej.

Widać moje słowa go poruszyły.Stał bezczynnie ze spuszczoną głową.

-Będzie lepiej,zobaczysz – pogłaskałam go po głowie.

Złapał mnie za rękę,trzymał ją w swych ciepłych dłoniach.

-To nie sprawiedliwe – wyszeptał – czemu nic nadal nie wiem o Tobie…o Twej rodzinie?Powiedz mi coś…

-Hmm…pewnie zastanawiasz się,czemu Cię rozumiem?A więc półtorej roku temu,dostałam na urodziny prezent,którego nigdy bym sobie nie wymarzyła.Mój tata,mama,oraz dwie siostry zmarły na miejscu po przez wypadek samochodowy.Mężczyzna mający z nami zastępstwo z matematyki był sprawcą owego zdarzenia.Kiedyś sporo pił…Te półtorej roku…były dla mnie najdłuższe…-z prawego oka popłynęła łza.Nie wiem czemu,ale spłynęła po mej twarzy,rzeka gorzka jak mieszanina żalu z zemstą.Ale nie chciałam się zemścić.Nie chciałam.-A najlepsze było to,że wszyscy zginęli przez moje głupie zachcianki,zachciało mi się aparatu cyfrowego!A że tato nie miał gdzie zaparkować…

Przytulił mnie.Oboje płakaliśmy skrycie,lecz teraz…

…nasze drogi łez płynęły z tego samego źródła.

  ,,Niebiańskie Piekło”

Prolog.

Szarpiąca się dziewczynka ze starszym mężczyzną.Krzyki i przeraźliwe piski.Złe zamiary i przerażenie,strach.I już wiemy,że dojdzie do tragedii.

Rozdział 1.

                             2.10.2014r.

Stoję w mym pokoju.Przyglądam się wszystkiemu w milczeniu,spoglądam w okno.Jest tak cicho.Właśnie świat słońce…muszę coś zrobić.Idę do szopy i szukam kosy.Poleruję i ostrzę ją.Na samym przygotowywaniu się tracę kilka godzin.

-Tak nie można!-ktoś krzyknął zza mych pleców.To Tina,moja koleżanka,mająca 14 lat.Nie odzywam się,liczę i czekam na jej kolejne słowa.-Słyszysz mnie?Tak nie można!!To jest złe!!-krzyczała dalej.

-A co mam innego zrobić,pozwolić złym uczuciom gościć w mej duszy przez całą wieczność?!Muszę się pozbyć tego uczucia…

Od kilku dni obserwowałam tego samego mężczyznę.Chodził w kapturze,miał zarost-nie był zadbany.Dzisiaj mija 4 dzień od posiadania go na oku.Muszę to zakończyć.Ruszam szukać faceta.Jestem bardziej skupiona niż kiedykolwiek,a kosa błyszczy w mej dłoni.Nikt nie zwraca na mnie uwagi,nikt mnie nie widzi.Biegnę za mężczyzną,mam go!Czekam na odpowiednią godzinę.Chodzę za nim krok w krok kilka godzin,czekając aż zapadnie noc.Teraz jest odpowiednia chwila!Skoczyłam z drzewa tuż za jego plecami.Ustał,wyczuł mą obecność.Ostrożnie odwrócił się do tyłu.

-Długo czekałam na ten dzień.Jak wiele osób do tej pory zabiłeś?Jak wielu dzieci pochowałeś,ty gnojku!?!A może zacznijmy od tego…pamiętasz,co robiłeś 9 lat temu,dokładnie w tym samym miejscu,i o tej porze?Dokładnie dnia 2 października 2005 roku,przy pobliskim parku o godzinie 18:42?To wtedy…ZABIŁEŚ MNIE!!TO JA BYŁAM TĄ DZIEWCZYNKĄ!!!!!

Zgadza się.Nie wiedział mnie,byłam zwykłą duszą bez ciała,a jednak wyczuł mą obecność,wiedział o co chodzi…i kto go znalazł.

-Teraz jest 18:41.Za kilka sekund przestaniesz istnieć.

-NIE!NIEEEE!!!!!-zaczął krzyczeć i uciekać.Patrzyłam cały czas na zegarek.Wybiła 42 minuta.I wtem moja kosa go dosięgła,przejechał go tir.Ma dusza została oczyszczona,stała się lekka.

Rozdział 2.

Wracam do mego miejsca,do błękitnego Królestwa.Niebo jest przepiękne,a dzisiaj mogłam zejść na ziemię na jeden dzień,gdyż dzisiaj była ma rocznica,tak jakby ,,urodziny”,lecz te ,,błękitne”.Idąc pośród chmur,zauważyłam Złotą Bramę,Bramę Nieba.O dziwo wrota były zamknięte…Szarpnęłam złote pręgi,lecz te ani drgnęły.

-Hej!Co jest?Otwórzcie mi!!-krzyczałam siłując się z bramą.

-Twoja koleżanka cię ostrzegała.-powiedział ktoś zza mych pleców.Odwróciłam się.Stał tam chłopak o blond,kręconych włosach,a jego oczy były wypełnione krwią,czerwone oczy.Był naprawdę przystojny!Tak na oko miał 17-18 lat.

-Czego chcesz?-spytałam.Miał czerwone oczy i stał tak jak ja,poza bramą.Musiał być z Piekieł.

-Przelałaś ludzką krew nie posiadając ciała.Zabiłaś człowieka bez żadnego żalu,i tym samym podpisałaś pakt z Diabłem.

Co?Jaki pakt z Diabłem?!Co on mówi?!

-EEEEJJJ!!OTWÓRZCIE DO GŁUPIĄ BRAMĘ!!!!-zaczęłam krzyczeć.

-To na nic,nikt cię nie słyszy,już za późno.Idziesz?Czy może mam wysłać kogoś bardziej przekonującego?

Nie mogłam uwierzyć!Ja?Pakt z Diabłem?Dlaczego?To niemożliwe!

-Idziemy.-powiedział.Cały czas był spokojny.

-Nie przeszkadza Ci to?-spytałam,idąc za nim ze spuszczoną głową.

-Co takiego?

-Że służysz Diabłu,i jesteś w Piekle…że pomagasz komuś,kto jest zły?

-Ani trochę.Przyzwyczaiłem się.I w końcu on jest taki jak ja,nie mam mu nic za złe.A teraz siedź cicho,nie zamierzam z tobą rozmawiać…

Szłam za nim powoli.Właściwie to oboje szliśmy tym samym tempem.Tak strasznie czułam się głupio.Zdradziłam Boga,zdradziłam kogoś,kto mnie uratował.Tak mi przykro…

Rozdział 3.

Wszystko dookoła mroczne.Albo ciemno,albo czerwień uderza w oczy.Wszędzie ognie.Wszędzie parzący upał.Krzyki i piski.Wieczne męczarnie.I pomyśleć,że znów wracam do ziemskich,normalnych nawyków.Znów będę cierpieć.

-,,Wierzę w Boga Ojca…”-zaczęłam się w myślach modlić.I wtem wszystkie dźwięki ucichły.Nie,one trwały dalej,to me uszy je odpychały.Wszystko wyblakło,otoczenie stało się bardziej znośne.Wiedziałam!Bóg jest jednak ze mną!Uciekłam,biegłam ile sił w nogach!Biegłam i biegłam,biegłam do mej wspaniałej bramy,do mega zbawienia.Szukanie jej zajęło mi trochę więcej czasu niż zazwyczaj.Jest!Znalazłam ją!I wtem…na mej twarzy zapanowało zdziwienie.Ma Brama…znikała.Z każdą chwilą stawała się coraz mniej dla mnie widoczna.Upadłam na kolana.Czyli to już koniec?Już tam nie wrócę?Zakryłam swą twarz dłońmi,po których spływały łzy.Ja chcę tam wrócić..nie chcę znowu cierpieć.Gdybym jeszcze żyła,wtedy mogłabym powiedzieć ,,Chcę umrzeć”.Ale ja już…jestem martwa…Kwiczałam bezgłośnie.

          UPADŁAM

Co mam robić?Nie chcę tak żyć…co ja mówię,jestem przecież martwa,więc nie żyję..Jak mam to określić?I wtem otoczenie się zmieniło,razem z Bramą,zniknęło Niebo.Znalazłam się ponownie w Piekle.A przy mnie stał ten chłopak.Jak zwykle na jego twarzy nie było widać żadnych emocji.Czekaj czekaj…gdzie jest ma ofiara?Muszę znaleźć tego mężczyznę!I tak jestem w Piekle,będę się nad nim znęcała przez całą wieczność!Wyrwałam jak strzała w tłum cierpiących dusz.Chłopak krzyknął coś w stylu ,,STTÓÓÓÓJ!!” i zaczął mnie szukać w tłumie.Był nawet że przerażony.A ja biegłam,i biegłam,szukając mego nieszczęścia.Nigdzie go nie było,nigdzie.

-W końcu cię znalazłem!-przybiegł zdyszany blondynek.

-Czemu za mną biegasz?Nie jestem przecież chyba do niczego ci potrzebna?-oho.Na jego twarzy zapanowało dziwne ,,zdziwienie”,i coś w rodzaju…rumieńca?

-A tak jakoś,i tak nie mam nic do roboty…-próbował się wymigiwać.Czyżby mnie polubił?A może nie zna tu nikogo oprócz mnie?Chyba to drugie…

-Kurde!Nigdzie go nie ma!-krzyknęłam wkurzona.

-Kogo?

-Faceta,który mnie zabił!

.

.

.

-Gdzie jest Diabeł?-spytałam znienacka.

-Że co?!-krzyknął przerażony.

-On mi na pewno powie,gdzie ten człowiek jest,a właściwie jego dusza…

-To nie możliwe!Diabeł sam wybiera kogo chce widzieć!

I nagle coś grzmotnęło,tło się jakoś rozmazało.Poczułam się bardzo dziwnie,naprawdę dziwnie.Eee?Nasze otoczenie się zmieniło,było pusto,i bardziej mrocznie.

-Coś się stało,młoda duszyczko?-spytał z szyderczym uśmiechem.Tak…to było te diabelskie stworzenie.

-Gdzie on jest?

-Kto taki?-spytał.

-Ten facet co mnie zabił!

Spojrzał się na mnie dziwnie.

-Przykro mi,ale na mej liście nie ma osób,które zabiły mych niewolników.Są tylko ci,których zabili.

-W takim razie i tak go znajdziesz.

Chłopak i Diabeł spojrzeli się na mnie dziwnie.

-To w końcu ona cię zabił,czy ty jego?

-On mnie,a ja jego.Znaczy się…on mnie zabił 9 lat temu,a ja go dzisiaj.

-Jak to możliwe?Nie masz przecież ciała,jesteś zwykłą,bezbronną duszą-powiedział diabeł.

-No ale jednak przejechał go samochód.-powiedziałam

Spojrzeli się na mnie jeszcze dziwniej niż wcześniej.

-W takim razie co Ty tu robisz dziewczyno?!-spytał się zdziwiony Diabeł.

I wtem ich zdziwienie stało się jeszcze większe.Wokół mej duszy pojawiła się dziwna poświata.Tak jakbym…się świeciła.I nagle…me otoczenie zaczęło się zmieniać.

-Czekaj!!-krzyknął chłopak wyciągając do mnie ręce,lecz nim się spostrzegłam,byłam gdzie indziej.Wszędzie był szary błękit,nieskończony błękit.Odwróciłam się,i tam zobaczyłam…Bramę,Złotą Bramę.W końcu ją widziałam!

-CZEEEEKAAAAJJ!!-krzyczał ktoś z oddali.

To ten chłopak!Co on robi?

-Nie mogę już dłużej tego znieść,nie potrafię!-krzyczał zdyszany.

-Zaraz mi się wytłumaczysz czego nie możesz znieść,a teraz powiedz…udawałeś?Wiedziałeś razem z Diabłem jaki miałam życiorys,prawda?

.

.

.

-Przepraszam!-przytulił mnie-Nie chciałem żeby tak wyszło,ja po prostu…chyba za bardzo cię polubiłem,mimo że nie pozwalałem sobie rozmawiać z tobą zbyt dużo,to jednak…pokochałem twe samo milczenie!Nie wiem co robić!

Wtuliłam się w jego ciepłe ramiona.Może nie były takie ciepłe-ciepłe jak ludzkie,ale jednak jakiegoś rodzaju ciepło czułam.Milczałam przez kilka minut,wsłuchując się w jego szybkie oddechy po biegu,i tak jakby…płacz?Heh,jakie to głupie…Jak dusza może płakać,i jak dwie dusze mogą się przytulać?I jeszcze kolejna komiczna sprawa…Ktoś z piekieł pokochał kogoś z Nieba,niesamowite…

Czyżbym teraz…

……………………………………………………………………………………………..……była skazana na nicość?

Czasem silniejszym jest się samemu,niż będąc w grupie.

         ****

Trzymam w dłoni sznur zwinięty w pentlę.I nie mam odwagi,by spojrzeć na świat innymi oczyma.Ściskam dłoń co raz bardziej,szlocham na kolanach.Nie wiem co robić.Ten ból jest nie do zniesienia.Ból pustki.Ból braku uczuć.Ból codzienności…

              Boli…

Nie wiem już co mam robić…I jak martwy anioł,płaczę.Wszystko jest rozmazane.I stoję po środku życia,a śmierci.Boję się.Boję się co będzie dalej.Czy będę coś pamiętała,czy będzie bolało,czy znów będę cierpiała?Nie wiem.I się boję.Chcę zniknąć,lecz nie mogę.Niech ktoś mi w końcu pomoże…niech ktoś mnie powiesi.Niech ma dusza zawiśnie w powietrzu,chcę odlecieć.Pomocy!To mnie wszystko zabija,a mimo to żyję dalej.Nie cierpię tego!Nienawidzę tego!

     POMOCY!

      ,,Obrazy ciała”

Prolog.

Każdy z nas jest wypełniony różnymi obrazami.Nasze ciała są ubrudzone sztuką,dotknięte tuszem oddającym piękno.

Rozdział 1.

Dzisiejsze życie wygląda zupełnie inaczej od poprzedniego.Historia ta zaczęła się bardzo,bardzo dawno temu,jeszcze przed wynalezieniem papieru.Ludzie tak zwani ,,z wyższych sfer” posiadali nas - ,,ludzi z niższych sfer”.Byliśmy sprzedawani na różne sposoby.Akurat trafiłam do przedziału ,,dla artystów”.Ludzie z tej że grupy byli sprzedawani tym,którzy chcieli rysować dzieła.Na naszych ciałach pojawiały się różne,niezmywalne malunki (tatuaże).Trafiłam do starszego człowieka,który był wypełniony smutkiem,żalem a za razem czymś mrocznym.Rysował na mym ciele różne sadystyczne rzeczy.W tych czasach to był naprawdę wielki wyjątek.Ludzie malowali same kolorowe,jasne rzeczy.A ja trafiłam na ciemność.Ci,którzy byli w tej grupie co ja,byli tylko zwykłym papierem,który się porusza.Nasz właściciel nie miał prawa wykorzystywać nas do innych rzeczy,tylko do rysowania.Tak jak każdy nastolatek,chodziliśmy do pewnego rodzaju szkoły.Wszyscy byli tacy kolorowi!A ja…byłam czarna.Ludzie się mnie bali,nie chcieli nawet na mnie patrzeć.Rysunki na mym ciele ich przerażały,dla tego też….się mnie bali.Nikt ze mną nie rozmawiał.Nazywali mnie demonem,potworem,wszystkim co mroczne.Mój właściciel widział,czuł we mnie ten ból,jednak on również musiał się kształcić.

Rozdział 2.

Pewnego dnia przyszedł do mego pana gość.Jak to bywało w tych czasach,byłam przedstawiana jako obraz.Na mych rękach znajdowały się mroczne dłonie,demony z szyderczymi twarzami,różne ptactwo,kajdany,pazury.Jednak największy,najlepszy as był na mych plecach.Obejmowało całe moje plecy…krwiste,demoniczne oko.Każdy widząc to,był przerażony,po czym odwracał wzrok,próbował upozorować śmiech i zmieniał temat.A że też mój pan był mroczny,tak i jego przyjaciele byli do niego podobni.Któregoś dnia wpadła do niego czarna zgraja.Wszyscy wyglądali tak samo-czarne ubrania,dodatki,tatuaże.Byli piękni.Jak wampiry,uwodzące demony.Oni również mieli swe ,,papiery”.Przyprowadzili je ze sobą.Wszyscy byli mną zachwyceni.Posiadałam najmroczniejsze,najpiękniejsze malunki na swym ciele.Stałam nad nimi górą.

Rozdział 3.

Niestety,mój artysta wykorzystał każdy wolny skrawek mego ciała na tatuaż.Nie było już miejsca na żaden malunek.A gdy papier stanie się już bezużyteczny…spalamy go.Wiedziałam,co może mnie czekać.Każdej nocy zasypiałam z myślą,że już się nie obudzę.Jednak minęło kilka tygodni,a tu nic.Czyżby chciał mnie zachować na piątkę?To była tylko kwestia czasu.Pewnego dnia zabrał mnie na dach pewnego bardzo wysokiego budynku.Często tam bywaliśmy,widoki były przepiękne.Wiedziałam,że było mu ciężko.Nie miał za wiele pieniędzy,a zabić człowieka nie potrafił.Postanowiłam…że zwolnię go z tego ciężaru.Ustałam na krawędzi.I tak po prostu z uśmiechem…spadłam.Widziałam jego minę.Był przerażony,rzucił się ku mej pomocy.Nasze palce się tylko zetknęły,i poleciałam.Było mi go szkoda.Lecz nie mogło to trwać wiecznie.

                                                                                                                             …To wszystko mnie tak boleśnie zabijało..

     ,,Melodie duszy”

Prolog

W wieku 10 lat dostałam na urodziny od taty fortepian.Będąc jeszcze dzieckiem,na zauważałam piękna w muzyce.Szybko się to jednak zmieniło.

Rozdział 1.

Zawsze byłam cichym dzieckiem,przypominającym szarą myszkę.Nikt ze mną nie rozmawiał w szkole,zawsze odstawałam od grupy.Byłam zmuszona do szybszego dorastania.Mój punkt widzenia jako dziecka,bardzo się zmienił.Dostrzegałam rzeczy,które byli w stanie zobaczyć tylko dorośli.Być może dlatego nie byłam rozumiana.W drugiej klasie przykułam dużą uwagę do muzyki.Najdziwniejsze było to,że w wieku 8 lat słuchałam już rock’a i metalu.Zdałam sobie sprawę,że ma to jakieś znaczenie w mym życiu.Być może słuchałam takiej muzyki,by się jakoś wyżyć.W końcu człowiek mówiący najmniej,ma do powiedzenia najwięcej.Miałam ochotę krzyczeć.Niestety,nie mogłam nawet pozwolić sobie na takie rzeczy.Zawsze ktoś był w domu,a gdzie bym nie poszła,mieszkałam przecież w mieście.Tak więc krzyk innych ludzi,stał się dla mnie czymś pięknym.O dziwo polubiłam również muzykę klasyczną.To było naprawdę dziwne połączenie,nie ważne jakby na to nie patrzeć.Dźwięk zrodzony z fortepianu,pianina..był jak śpiew pobudzający wyobraźnię.Oczy szerzej się otwierały,jak i serce,i wspomnienia.Wszystko stawało w oczach,w zależności od melodii.Słuchałam tylko jednego rodzaju takich dźwięków,a były to-smutne.Nie dostrzegałam piękna w melodiach wesołych.Były dla mnie komiczne,a za razem żałosne,pozbawiona jakichkolwiek przekazów.Smutne melodie posiadają ukryty sens,jakiś ukryty przekaz.Autor umieszcza w tej muzyce swe odczucia.On po prostu bezgłośnie krzyczy.A ja…

                                                                       ..robię to razem z nim.

Rozdział 2.

Mój tata zauważył,że bardzo często słucham muzyki.Ona wypełniała każdą moją wolną chwilę.Tak więc mając 10 lat,dostałam fortepian.Był piękny.Pierwsze co zrobiłam-dotknęłam jego lśniących,wypolerowanych ścian.Drugim krokiem było ,,przejechanie” palcami po klawiszach.Na mej twarzy nie widniały żadne emocje,więc tato był zaniepokojony…czy spodobał się mi prezent?Oczywiście!Po chwili odwróciłam się z uśmiechem i podziękowałam prze-szczęśliwa!Tacie ulżyło.Niestety,po 5 minutach musiał iść do pracy.Mama była w szpitalu,tak więc sama świętowałam swe urodziny,grając cały dzień.

Rozdział 3.

Mój tata pomagał w domu dziecka.To była jakaś jego praca..sama właściwie zbytnio nie wiedziałam,na czym to polega.Pewnego dnia,tata nie wrócił sam do domu.Był z nim pewien chłopiec.Nie zwróciłam na to zbytniej uwagi,i kontynuowałam grę na fortepianie.Widać usłyszeli moją grę.Po chwili za swymi plecami usłyszałam ,,Piękna muzyka”.Nie znałam tego głosu.To był ten chłopiec.Po chwili do salonu wbiegł tata.Przedstawił mi gościa,i powiedział…ten chłopiec był niewidomy.Tato był bardzo zabiegany,i już musiał iść z ową osobą,jednak zaproponowałam,że może zostać,a później tata go obierze.Chłopiec widocznie był szczęśliwy,gdyż na jego twarzy pojawiło się zdziwienie,a zarazem uśmiech.Tata się zgodził,o poszedł mówiąc,bym uważała na gościa.

Spytałam się chłopca,czy zechciałby się nauczyć grać.Złapałam go za rękę i pomogłam usiąść.

-Jesteś bardzo ciepła.-powiedział uśmiechnięty.

-To dobrze czy źle?-spytałam z kpiną.

-Bardzo dobrze,jesteś dobrym człowiekiem!A ich…nie jest za dużo.

-Czemu uważasz,że jestem dobra?Dopiero co się poznaliśmy.-powiedziałam z namysłem.

-No bo…po Twoim głosie!

Heh,zaśmiałam się,po czym zaczęłam grać.Złapałam go za ręce,i nimi kierowałam.Był to naprawdę miły chłopiec.Miał bladą skórę,puszyste blond włosy,które się śmiesznie kręciły,i delikatne ruchy.Jak mały książę!Rozmawialiśmy o wszystkim w czasie gry.O tym co lubimy a czego,co chcielibyśmy spróbować,a czego uniknąć.Nie pamiętałam,kiedy ostatnio tak z kimś rozmawiałam.Bardzo się do siebie zbliżyliśmy.Więc poprosiłam tatę,by przywoził do mnie mego przyjaciela jak najczęściej.

Rozdział 4.

Zapisałam się na pewien konkurs,chodziło o grę na fortepianie.Miałam miesiąc na stworzenie własnej muzyki.Ćwiczyłam razem z moim przyjacielem,podtrzymywał mnie duchowo.Byłam taka szczęśliwa!Jednak wiedziałam,że w jego czułości i miłych słowach,musiał być jakiś haczyk…

Pewnego dnia trafiliśmy na ciężki temat.Inaczej mówiąc- zwierzanie.W pewnym momencie powiedział,że nie powinniśmy się zaprzyjaźniać.Spytałam się,czemu tak uważa?

.

.

.

-Jestem chory..

I wtedy me oczy szeroko się otwarły,a ja zrozumiałam,czym był ,,ten” haczyk.Jego brak wzroku nie był przypadkowy..dopadła go rzadka choroba.Odebrała mu wzrok,i będzie chciała zabrać mu więcej..

        ŻYCIE

Muszę się spieszyć.Muszę pokazać mu jeszcze więcej,muszę nauczyć go chwytać każdą chwilę!

-Nie martw się,będziemy z tym walczyć razem..dobrze?-powiedziałam z uśmiechem.

Spuścił głowę.Wiedziałam,że w środku płakał.Przytuliłam go do siebie,i nic nie mówiąc,zaczęłam grać jedną ręką,a drugą go przyciskałam do siebie.

Rozdział 5.

Nadszedł dzień konkursu.Byłam trochę podminowana,strach trzymał górą.I gdzie był tata?Spóźniał się z chłopcem.Po chwili zobaczył tatę biegnącego w moją stronę.Przeprosił mnie za to,że musiałam czekać.Lecz ja stałam osłupiała..Nie ma go.Nie ma z nim mojego przyjaciela..przyszedł sam!Spytałam się,gdzie jest chłopak,jednak wtedy..wiedziałam,że coś się stało.Twarz taty skamieniała.

-Chyba nie będzie w stanie przyjść..-powiedział ze spuszczoną głową.

Mój przyjaciel…

     ZMARŁ?

-Jeżeli chcesz,możesz w każdej chwili się wycofać,wiem że to dla Ciebie bardzo trudne..

-Nie!-przerwałam-Zrobię to!

Spokojnie weszłam na scenę,ukłoniłam się,i zasiadłam do fortepianu.Położyłam dłonie na klawiszach,lecz nie grałam.Były już słyszalne szmery ,,co się dzieje?”.I wtem,zaczęłam grać.Zaczęłam grać melodię,którą grałam z mym przyjacielem.Po policzkach spłynęły łzy.Wszystko stało mi przed oczami!To jak się uśmiechał,jak żartował,jak grał,jaki był ciepły…Wszystko widziałam powtórnie.Grałam i płakałam.Grałam i płakałam,grałam i płakałam,grałam i…wspominałam.Nie widziałam go zaledwie kilka godzin,a już za nim tęskniłam.Nie grałam wtedy by wygrać,lecz grałam..dla niego.Byłam pewna,że mnie słyszał,byłam pewna,że usłyszy!Całą twarz miałam zalaną łzami,nic nie widziałam.Wszystko było takie rozmazane,lecz grałam dalej.Grałam dla niego.

Grałam..

                                                                                                                                                                           …by wrócił.